Από γαλλικά και πιάνο, σε κινέζικα και ντραμς

Ρεπορτάζ: Αλεξάνδρα Τζαβέλλα για την "Ελευθεροτυπία"
Δημοσιεύτηκε το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Το πλιε έγινε απ τσάκι, το «merci» έγινε «shie shie» και τα ασπρόμαυρα πλήκτρα του πιάνου, τύμπανα. Το τρίπτυχο «μπαλέτο γαλλικά και πιάνο», που ήταν κάποτε δείγμα καλής ανατροφής, θεωρείται πια ξεπερασμένο.
«Αυτοάμυνα, κινέζικα και ντραμς» είναι η τάση των τελευταίων ετών και αποτυπώνεται πλέον στις σχολές πολεμικών τεχνών, στα ωδεία και στις σχολικές τάξεις.

.......................
«Οι γονείς ζητάνε κινέζικα. Εμείς βέβαια, ξεκινήσαμε πριν το ζητήσουν. Στο Δημοτικό εντάξαμε τη βασική εκμάθηση της κινέζικης γλώσσας αλλά και στοιχείων του κινέζικου πολιτισμού. Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τα ήθη και τα έθιμα της Κίνας μέσα από χειροτεχνίες και κατασκευές», λέει η Μαριλένα Λοσίδου από τη Σχολή Μωραΐτη. Στο ίδιο σχολείο, σύμφωνα με την ίδια, πολλοί μαθητές ξεφεύγουν από τα παραδοσιακά όργανα και προτιμούν τα κρουστά.

«Ερχονται παιδάκια επτά και οχτώ ετών, αγόρια και κορίτσια και ζητάνε να μάθουν ντραμς. Ξεκινούν να παίζουν κατ' ευθείαν, ενώ στη θεωρία τα εισάγουμε από εννιά ετών και έπειτα. Εχουμε πολλά έφηβα κορίτσια» αναφέρει η Ελίνα Τσαγκαράκη, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Ωδείου Φίλιππος Νάκας. «Φυσικά και υπάρχει τάση προς τα κρουστά. Άλλωστε, είναι ενστικτώδης η ανάγκη του ανθρώπου από τη βρεφική ηλικία να παράγει θόρυβο. Η ζήτηση στα κρουστά είναι μεγάλη και σταθερή τα τελευταία χρόνια» ισχυρίζεται ο Αλέξανδρος Φωτεινός, ιδιοκτήτης του Ελεύθερου Ωδείου. Αναγκάζεται να κλειδώνει την αίθουσα όπου βρίσκονται τα ντραμς, γιατί όποιο παιδί περνάει απέξω «μπαίνει μέσα και παίζει».

«Προσπαθείς να κεντρίσεις το ενδιαφέρον του παιδιού ανάλογα με τη μουσική που ακούει. Ακούει ένα κομμάτι και ξεκινάει να παίζει πάνω του το ρυθμό» λέει ο Γιάννης Τζέκος, ντράμερ στο συγκρότημα «This is Nowhere» και δάσκαλος ντραμς στη Θεσσαλονίκη. «Τα ντραμς προσελκύουν τα παιδιά γιατί ο ρυθμός είναι παντού, στη φύση, στο περπάτημα, στις σχέσεις. Επίσης, τα ντραμς είναι μια εικαστική παρουσία στο χώρο», λέει ο ίδιος. «Το πιάνο είναι πιο αυστηρό απέναντι στα παιδιά, με τα τύμπανα νιώθουν ελεύθερα, ωστόσο χρειάζεται και θεωρητική μελέτη και πολλή εξάσκηση, σαν να είσαι αθλητής. Στο σπίτι εξασκούνται σε pads, πλαστικά τύμπανα σαν λάστιχα που τα χτυπάς και έχουν μια υποτυπώδη ανάκρουση, ωστόσο τα κανονικά είναι απαραίτητα όσο ανεβαίνεις επίπεδο».
.......................